මේ දෑස කුමටද? මොකටද? මක්කටෙයි?

ඇස් දෙක මිනිසෙකුට ඇති වටිනාම අවයව වලින් එකකි. නමුත් ඒවාගේ පෙනීම අහිමි වූ කල ඔහුට හෝ ඇයට කෙසේ දැනෙනු ඇතිද? කළුවර කාමරයක කිසිත් නොපෙනෙන අයුරු? සිතා හැකිය. මේ දවස් වල රෑට කරන්ට් ගියා හා සමානය.

මං රජ ඒ වන විට හිටියේ නමය වසරේය. වෙස්ටර්න් මියුසික් පන්ති ඇරිලා බස් එකට අත අල්ලන්නට මට බස් එකේ බෝඩ් එක පෙනුනේ නැත. පෙනීම දවසින් දවස හොර විය. නමය වසර අවසන් කාලය වන විට පෙනීමක් තිබ්බාද කියන්න මට සැකය. පන්තියේ පිටුපස පේලියේ සිට මට කළු ලෑල්ල පෙන්නේ නැත. එහා පැත්තේ එකාට පින් සිද්ද වෙන්න මම බෝඩ් එකේ ලියන සියල්ල පොතේ සටහන් කර ගත්තෙමි. මම වහාම මව්තුමිය මේ පිළිබඳව දැනුවත් කලෙමි. වහාම ක්‍රියාත්මක වූ ඇය මාව කුරුණෑගල මහ රෝහලේ අක්ෂි සායනයට ඇදගෙන ගියාය. සති තුනක පමණ පරීක්ෂණ වලින් අනතුරුව මට කන්නාඩියක් ලබා ගත හැකි විය. 

මේක ලබා ගත්තාට මම කන්නාඩිය දැම්මේ ඉස්කොලේදී පමණය. ස්කූල් වෑන් එකේදී, පන්ති වලදී මම කන්නාඩිය දැම්මේ නැත. ඒ ලැජ්ජාවටය. ඒ අටමගලේ මුනේ ඔබාගෙන යද්දී මිනිස්සු බලන්නේ පිටසක්වලයෙක් දැක්කා හා සමානවය. අනික මේ පොඩි එකා ඒ කාලේ කොහොමත් පිටසක්වලයාට ටිකක් සමානය. ලොකුම අවුල කෙල්ලෝ හිනා වීමය. උන් විවිධ අදහස් පල කලෝය.

අනේ... මෙන්න රජා කන්ණාඩි දාලා... 
අපෝ... හැටි විතරක්... 

හරි ශෝයි...

ඔයාට මොකද උනේ?
ඊයා...
මොකෙද්ද වගේ...

මේවා අහද්දී මගේ සියොලග කම්පා උනේය. ඉස්කොලේ හිටියේ කොල්ලෝ විතරක් බැවින් වැඩිය අවුලක් උනේ නැත. අනික කොල්ලෝ මොනවා කිව්වත් ගානක් නැත. උන් අපේ බෝකුය. නමුත් මේ හොටු කෙල්ලෝ අනං මනං කීම ඉවසීමට ශක්තියක් මට එකල නොවීය. 

තත්වය එන්න එන්නම දරුණු උනේය. මට කන්ණාඩියට පෙන්නෙ නැති දවසක් උදා විය. පන්තියේ ඉස්සරහම පෝලිමේ සිටියද මට කළු ලෑල්ල පෙනුනේ නැත. මේ වන විට මම දහය වසරට සම්ප්‍රාප්ත වී තිබුණි. මව්තුමිය මාව වහාම අක්ෂි සායනයකට ඇදගෙන ගියේය. ඒ කෑගල්ල මහ රෝහලේය. ඉස්කොලේ පාඩු කරගෙන මතකේ හැටියට බ්‍රහස්පතින්දා දින වල මම එහෙට බඩගෑවේය. එහිදී කල පරීක්ෂණ වලින් හෙළි උනේ මට ඇත්තේ ලොවෙත් නැති ලෙඩක් බවය. 

නමින් කෙරටකෝනස් ය. ඒකත් එසේ මෙසේ එකක් නොවේය. මේවා ලංකාවෙ හමුවන්නෙත් 10000 කට එකක් හෝ 1000 කට එකක්ලුය. මේකට කන්ණාඩියට පේනීම ගන්න බැහැලුය. එක්කෝ සිවි කාච දාන්න ඕනෙලුය. නැත්තම් ඔපෙරේෂන් කරන්න ඕනෙලුය. මගේ මනෝකාය පවා සිහි සුන් විය. කරන්නේ මොකද්ද කියා මටවත් සිතා ගත නොහැකි විය.

මෙහිදී සිදුවන්නේ ඇහේ කළු ඉංගිරියාව ඉදිරියට නෙරීමක්ලුය. ඉදිරියට ආපු ටික ඔපෙරේෂන් කර කපා  ඉවත් කල යුතුය. 

මේ වන විට මං රජා 11 වසරේය. කෙසේ හෝ ඩර්ඩන්ස් හොස්පිටල් එකේ හොදම අක්ෂි වෙදා හමුවට ගියෙමි. ඔහුගේ තේරීම උනේ සිවි කාච සදහා යොමු වන ලෙසය. මන්ද මට ඕ ලෙවල් විභාගේත් ඒ වන විට කට උඩ තිබුන නිසාය. 

ඔහුගේ මග පෙන්වීම යටතේ. වෝර්ඩ් ප්ලේස් විෂන් කෙයා ආයතනයට ගියෙමි. එහි ඇති අති නවීන උපකරණ භාවිතයෙන් මගේ ඇස් පරික්ෂා කර සිවි කාච යුවලක් සෑදුවේය. එදා මම සිවි කාච දැම්ම පළවෙනිම දවසය. දැනුනු වේදනාව මට වචනයෙන් විස්තර කල නොහැක.

ලොකුම ලොකු වීදුරු පොත්තක් ඇහැට ගිහාම කොහොමද දැනෙන සනීපෙ? මගේ ඇහැ මට නැති උනා වැනි හැගීමක් දැනුනි. මම විනාඩි ගානක් යනතුරු ඇස් දෙක වසාගෙනම සිටියෙමි. ඇස් අරින්නට බැරිය. පුදුම විදිහට රිදෙන්නේය. මම මව්තුමියගේ අත බදාගෙන සිටියෙමි. හෙමිහිට ඇස ඇරියෙමි. හිතට දැනුනේ පුදුම සතුටක්ය. ගිනි ගින්දර ලෙස වටපිට පෙනෙන්නේය. ඉස්සර වගේම මට පෙනෙන්නේය. එත් ඇහැට දැනෙන වේදනාව නම් ඉවසන්න බැරිය. ඇස් දෙකෙන් කදුළු නොනැවතී ගලන්නේය. 

අනික මට දාන්න උනේ සොෆ්ට් ලේන්සස් නොව හාඩ් ලේන්සස් ය. දවස් දෙක තුනක් මේක ඇහේ අලෝගෙන එයට හුරු උනෙමි. වැඩේ හිතුව තරම් ලේසි උනේ නැත. වට පිට බලන විට ඇහැට කම්බි කලින් අයිනවා වැනිය. මම ඒවා දාගෙන ඉස්කොලේ ගියෙමි. ලොවෙත් නැත. බෝඩ් එක එල කිරි වගේ පෙනෙන්නේය. පිටුපසින් වූ බාලිකා විද්‍යාලයේ කෙල්ලන් ටිප් ටොප් එකට පෙනෙන්නේය. මට හෙන හැපිය. 

මේ කාචය කළු ඉංගිරියාවෙන් සුදු පැත්තට පන්න විට ලැබෙන්නේ රාජකීය සැපයකි. ඇහැට මෝටාර් එකක් ගැසූ පරිද්දෙන් රතු වෙන්නේය. කදුළු ගලන්නේය. ඇහැ කඩි කන්නේය. ආපසු කළු ඉංගිරියාව මතට ගෙන ඒමට හද්ද කුණු ගේමක් දෙන්නට ඕනෙය. අනික එය මහත් වේදනාකාරීය. 

මව්තුමිය පවසන පරිද්දෙන මම පෙර ආත්මයේ මහා පාප කර්මයක් කර ඇත. එක්කෝ එකෙකුගේ ඇස් දෙකට මොනවා හෝ කර ඇත. අපිට වැලදෙන්නෙත් ලොවෙත් නැති ලෙඩය. එක වතාවක් ඇස් වල නගන එන්න පටන් ගත්තේය. ඒවා සාමාන්‍යයෙන් එන නගන නොවේය. කඩල ඇට වලටත් වඩා ලොකු ඒවාය. එකක් ආ විට ඇහෙන් බාගයක් වැසෙන්නේය. වතාවක් එකක් ඔපරේශන්ද කළේය. මේක නං සිරාවටම පාප කර්මයක්ය.

අර අපේ කැම්පස් එකේ එකෙක්ගේ ශර්ට් එකේ ගහලා තියෙනවා වගේ,

I'm Perfect but Limited Edition

සුභ වේවා!!! රාජ සම්පත් ලැබේවා!!!