දඩුමොණරය සොයා තොටුපල කන්ද බඩගෑවෙමු

මෙවර කණ්ඩායම ටිකක් ලොකුය. සාමාජිකයෝ  8 දෙනෙක් වුහ. සුපුරුදු පරිදි කොටුව දුම්රිය ස්ථානයට  රැස්උ‍නෙමු. අපි කොහේ ගියත් යන්නේ නයිට් මේල් එකේ බව දන්නෝ දනිති. මෙවර නම් එදා ගලබොඩ ගියා වගේ මගදී අයියලා සෙට් උනේ නැත. අපි නිදහසේ කයියක් ගහගෙන ගියෙමු. කෝච්චියේ සෙනග එන්න එන්නම අඩු උනේය. ඒ වන විට අපි සිටියේ නානුඔය දුම්රිය ස්ථානයේය. තිබුනේ පුදුම සීතලක්ය. දත් ටික එකට පූට්ටු වෙන්නේය. හද්ද සීතලේ එලියට බැස්සෙමු. අපිත් එක්ක රජාගේ ගෙට ඉස්සරහ ඔටු අයිය අපිත් එක්ක ට්‍රිප් එක ගියේය. ඌ කොච්චි පිස්සෙක්ය. නොහදුනන එකෙක් නැත. උගේ මාර්ගයෙන් අපිට කෝච්චි එන්ජිමේ යාමේ භාග්‍යය උදා විය. කොහොමින් කොහොම හරි අපි පට්ටිපොළ දුම්රිය ස්ථානයට ආවෙමු. වෙලාව මහා පාන්දර 2-3 අතර විය. එලිය වටෙන් තුරු විවේකාගාරය තුලට වී ඕමි ගැසුවෙමු. පොඩි ඇලට් එකක් දැම්මෙමු. ඒ වෙලාවේ තිබුන සීතල නම් පංකාදුය. වැසිකිලියට ගොස් හරියට හෝදා ගන්නවත් බැරිය. වතුර ගෑවෙනකොට පස්ස වදින්නේ වහලේය. 

පට්ටිපොල අපේ සෙට් එක

යන්තමින් එලිය වැටීගෙන එන විට අපි රේල් පාර දිගේ ඉහලට ඇවිද ගියෙමු. ඒ ලංකාවේ දුම්රිය මගේ උසම තැන නැරඹීම සඳහාය. උසම තැන චූචු පාරක් එහෙම දමා නැවත දුම්රිය පොලට එන්නට හැරුනෙමු. මේ වන විට බඩ පනුවෝ අඛන්ඩ වැඩ වර්ජනයේය. ස්ටේශමට එහා පැත්තේ පාර දිගේ කඩයක් සොයමින් ඇවිද ගියෙමු. වෙලාව උදේ 6 ට පමණය. වෙලාවට කඩ ඇරලා තිබුනේය. ලුණු මිරිස් සමග රොටි ඕඩර් කළෙමු. අපි නොදන්න ලුණු මිරිස්.... ගෙදර කනවා වගේ තලි තලි ගාගෙන කවෙමු. වැඩි වෙලාවක් ගියේ නැත. මේසය උඩ තිබූ වතුර බාජන ක්ෂණිකව හිස් උනේය. සූස් බූස් හඩවල් කඩය පුරා පැතිරුනේය. කටින් දුම දාන්න පටන් ගත්තේය. 

උසම ස්ථානයේ චූ කිරීම

රොටි 20කට 25කට වගකීමෙන් අනතුරුව කඩයෙන් එලියට ආවෙමු. පහලට විහිදුනු පාරක් දිගේ හෝටන් තැන්න සොයා අපි ගමන් කළෙමු. ඔක්කොටම වඩා අමාරු උනේ ඒ ගමනය. කිලෝමිටර 10ක් පමණ වංගු සහිත කඳු මාර්ගයක් දිගේ ඇවිද ගියෙමු. ලොවෙත් හති යායය. රජා, ගවේෂක, ඔටුවා හා මුරු මල්ලි ඉදිරියෙන් ගමන් කල අතර අලි පැටියා, දුලියා, ආශා සමග මුරුවා හෙමින් හෙමින් පිටුපසින් පැමිණියෝය. ඔවුන් හති අරින අතර තුර ලංකාවට අවේනික කුජීත සුදු වන අලින්ගේ ඡායාරුපද වැදී තිබුණි.

හෝර්ටන් තැන්නේ සුදු අලි

ෙරජා ඇතුළු පිරිය රාවණා අයියාව හොයාගෙන තොටුපල කන්ද නගිනතුරු දුලියා, අලියා ඇතුළු පිරිස ප්‍රධාන ගේට්ටුව සොයා ගියෝය. අපි හතර දෙනා පැයක් ලෙස සදහන් කර තිබු කන්ද විනාඩි 25න් නැග්ගෙමු. තොටුපල කන්ද උඩට හරි ලස්සනට හෝර්ටන් තැන්න පෙනෙන්නේය. ඒක උඩ මොකද්ද කණුවකි. එකටත් නැග බැලුවෙමු. හරිම අලංකාරය.

කණුවට නැගීම

හති දාගෙන කන්ද බැහැගෙන එන අපිට මගදී ගෝනෙක් හමු විය. ගිය ආත්මේ අපේම යාළුවෙක්ද වග සැකය. ඌ මග යන වන වලට හොම්බ දාමින් කන්න දේවල් ඉල්ලනේය. අපි ළඟ රටඉදි පැකට් එකක් තිබුනේය. මුළු පැකට් එකම අපි ඌට කැව්වෙමු. ඌත් ලෝබ නැතුව කාගෙන කාගෙන ගියේ අපිට පින් දෙමින්ය. ඌට ටටා කිව් අපි නැවත අපේ අනිත් සෙට් එක සොයා ගියෙමු. 

රටඉදි කවන රජ

දැඩි පරික්ෂා කිරීම් මද්‍යයේ අපි හොර්ටන් තැන්නට ඇතුල් උනෙමු.  මෙතෙක් ජීවිතයේ වැරදී ගිය එකම පැපරාසි ඡායාරුපය ගැනුනේ මෙතනය. කිරි කැටේට සිටි ගෑණු ලමයා කැමරාවට මිස්විය. මුළු ට්‍රිපෙන්ම වැඩක් නෑ හා සමානය.

වැරදුනු කුරුමානම.. කෑල්ල මිස්ය

අපි කෙලින්ම ලෝකාන්තය සොයා ඇවිද ගියෙමු. එතනත් හැකි පමණ පීචන් වී ඒ ලඟට ගියේ ඩෙවොන් අල්ල සොයාගෙනය. මේ වන විට වැසි ඇදහැලෙමින් තිබුණි. කුඩ ඉහලාගෙන ඉටි රෙදි පොරෝගෙන අපි ඇවිද ගියෙමු. හොඳට පාර තියෙද්දී මොකද්දෝ හද්ද භයානක ලෙස්සන සුළු කැත පාරක අපි බේකර්ස් ඇල්ලට බැස්සෙමු. මේ අතර අපිත් එක්ක පිටුමපසින් ආ අපේ අලි පැටිය මිස් වෙලා තිබුනේය. ඌ ආගිය අතක් නැත. ගවේෂකට දෙලෝ රත් විය. මූ තනියම කිලෝමීටර් ගානක් දිව ගියේය. මගදී හෙන පජාත සිද්දියකට මුහුණ දීලාය. මේ ඌ පවසන ආකාරයට උගේ කතාවය. 

වැස්සෙන් බේරීමේ උපක්‍රම

මචන් මම අලියව හොයාගෙන ගියා. මගදී හම්බුනා මුස්ලිම් සෙට් එකක්. මම කඩ්ඩ වනල ඇහුවා උස මහත සුදු එකේක් යනවා දැක්කද කියලා. එතන හිටපු මුස්ලිම් කෙල්ලක් කිව්වා ආ මම කඩ්ඩ දන්නවා කියලා. එත් එතන හිටපු එකේක් පැනලා කියපි යූ ගෝ යූ ගෝ කියලා. මට මල පැන්නා මචන්. මම කිව්වා මචන් දන්නා ඔක්කොම කුණුහරප ටික දාලා... යූ ෆකින් මුස්ලිම්ස්.. කියල පටන් අරං දීලා ඇද්ද කොර වෙන්න. මිනිහ කට අරන් බලන් හිටියා, මම ගුටි කන්න බැරි හින්ද බැනගෙනම ශේප් එකේ දුවගෙන ගියා අරෑව හොයාගෙන.

අපි සෙට් එකත් මේ වන විට වැනි වැනී පිටුපසින් ප්‍රධාන ගේට්ටුව ලඟට ආවෙමු. ඒ වන විට තඩියා එතනට ඇවිල්ලා සිටියේය. ඌට සභ්‍ය වූ වචන වලින් ඇමතීමෙන් අනතුරුව උගේ අතේම තිබ්බ රොටියෙන් කෑලි කඩාගෙන කෑවෙමු. ඒ අස්සේ කොපි කෝප්පයක් ගැසුවෙමු. 

ඇවිදලා ඉවර වෙලා

මේ වන විට ගවේෂක කතා කර තිබු වෑන එකක් ගේට් එක ලගට පැමිණ තිබුණි. ඉතාමත් අනර්ඝ තත්වයේ තිබු එය කොයි මොහොතක හෝ කෑලි වෙන වෙනම ගැලවී වැටීමේ අවදානමක තිබුනේය. නැතහොත් සීට් එක ලග තිබු පෙට්‍රල් බෝතලය පුපුරා යන්නට ඉඩ තිබුණි. හවස් යාමයේ තැන්නෙන් එලියට එන ගෝන රංචු බලමින් අපි ඔහිය දුම්රිය ස්ථානයට ආවෙමු. දුම්රිය එන තුරු ඉන්න තැනක් තිබ්බේ නැත. හොඳ වෙලාවට වෑන එකේ අයියාගේ හෝටලේ එතනම ඉස්සරහාය. පොර ඒකේ කාමරයක් අපිට නොමිලේ ලබා දුන්නේය. අපි රෑ වෙනකන් ඒකට වී සිටියෙමු. සමහරු නිදා ගෙන සිටියේය. ඒ අතර සිදුවූ හද සසල කරන ගුජුප්සාජනක සිද්දිය උනේ අලි පැට්ටාටය. ඌ හීනයක් දැක අත කලිසම අස්සට ගියේය. ඒත් සමගම කැමරා කිහිපයක් අකුණු ගසන්නාක් මෙන් සට පට ගා දැල්වුනේය. 

හා...හා...පැටියෝ අත...

අපිට කාමරයක් දීමේ මහා පුණ්‍ය කර්මය වෙමුවෙන් අපි උගේ කඩෙන් රෑට රොටි කා ඌව පොහොසත් කිරීමට ගියෙමු. රොටි ටිකනම් පංකාදුය. ලුනුමිරිසත් පැනීම පැණි රසය. තක්කාලි, ලුණු දා සාදා තිබු බැවින් අහුරු  පිටින් කෑවෙමු. උදේ කෑව එකට හපන් විය. ටිකෙන් ටිකේ දිව රත් විය. කදුළු ගලන්නට විය. සුස් ගෑමේ වීර්යට තව ටිකෙන් ඔහිය ස්ටේසන් එක හුළගට ඇවිත් කට ඇතුලේය. රොටි වල බිල ගෙවිමෙන් අනතුරුව අපි ස්ටේෂමට ආවෙමු,. ටික වෙලාවකින් කෝච්චිය ආවේය. ඔහියට සමු දෙමින් අපි නැවතත පොල්ගහවෙල දක්වා පැමිණ නැවත කොටන කෝච්චියකින් මිරීගමට ආවෙමු. අපේ අනිත් උන් කලින් දුම්රියේම කොලඹතෙක් ගියෝය. තවත් ලොවෙත් නැති මතක හිටින ට්‍රිප් එකක් එසේ නිමාවට පත් විය. 

තොටුපල කන්දට යන මග, කන්ද උඩ අසිරිය ඇතුළු බුකියේ සම්භාව්‍ය පින්තූර ඇල්බමය මෙතනින් නරඹන්න. 

අමතක නොවෙන රාජ චාරිකා පිළිවෙලට,
1) ගලබොඩ ඇල්ල
2) බතලේගල
3) මඩොල්දූව
4) කන්නෙලිය 
5) කොත්මලේ, වික්ටෝරියා

සුභ වේවා!!! රාජ සම්පත් ලැබේවා!!!