තාමත් විදවන ඒ දුක (කාචයක ඉතිහාස කතාව)

2007 වර්ශයේ අග භාගයේ පටන් හාඩ් ලෙන්ස් එකක් ඇහේ ඔබාගෙන මං විදවන්නේ අපමණ දුකක්ය. මේ කියන්නට යන්නේ කාචය ඇහෙන් පිටට පැනීම නිසා මට සිදුවූ අකරතැබ්බ කිහිපයක්ය. 

කාචය දැම්මම ලෙසටම පෙනෙන මට, එය ගැලෙව්වම් පෙනෙන්නේ බොද වුනු ලෝකයක්ය. අඩු තරමේ මට අඩි තුන හතරක් ඉස්සරහින් ඉන්න මිනිහෙකුගේ මුහුණේ, ඇස් වල ඉරියව් පවා පෙනෙන්නේ නැත. මිනිහෙක් ඉන්න බව පමණක් පෙනෙන්නේය. පත්තරයක් කියවා ගන්නට බැරිය. පොතක් කියවාගන්නට නොහැක.   

කාචය ඇති විට හා නැති විට

මේ හාඩ් ලේන්සස් පැලද සිටීමද කල යුත්තේ සීමාවකට යටත්වය. දවසකට පැය 12ක්ය නැතහොත් ඇහැට අවශ්‍ය ඔක්සිජන් ප්‍රමාණය අහිමිව වෙන ලෙඩ සැදෙන්නේය. මේවා පැළදගෙන,

අඩන්න බැරිය

නාන්න බැරිය

නිදාගන්න බැරිය

ඇස් කසන්න බැරිය

අඩන්න හෝ නාන්න බැරි කාචය ගැලවී යන නිසාය. ඇස් කැසුවොත් කළු ඉංගිරියාවෙන් පිට පනින කාචය අපායක ඇති සුව මිහිපිටදී ලබා දෙන්නේය. නිදා ගන්න එපා කියන්නේ ඇයි දැයි හරියටම දන්නේ නැත. නමුත් මට බස් එකේ නම් නින්ද ගිය අවස්ථා අපමණය. 

පලවෙනි වතාවට මේ කාචය ඇහෙන් පිට පැන්නේ ඉස්කෝල වෑන් එකේදිය. ඒ පොඩි උන් සමග දගලන්නට ගොස් එකෙකුගේ අත මගේ ඇස මත සම්ප්‍රාප්ත වීමෙන්ය. එදා වටේ පිටේ උන් නොසිටින්නට ඒ පොඩි එකා අද ජීවතුන් අතර නැත. තවත් වතාවක් ඔහොම ඔට්ටු වෙන්නට ගොස් අත වැදී වම් ඇහේ කාචය බස් එක තුල වැටුණි. බස් එක අපේ හින්දා අවුලක් උනේ නැත. ඩ්‍රයිවර් අන්කල්ට කියා බස් එක නතර කර ගත්තෙමි. කාචය වැටි තිබුනේ ඩිකිය පැත්තටය. ඩිකිය ඇර බලන විට දිස්වූ දසුනෙන් මගේ ගත හිරිවැටි ගියේය. වම් ඇහේ ලෙන්ස් එක කුඩු පට්ටම් වී තිබුනේය. කාචේ උඩට පිටිපස්සේ වූ ස්පැනර් එක වැටී  තිබුනි. මේ දවස් වන විට අයියෝ පොත් වලට ගිය සල්ලි (උ.පෙ) විභාගේත් ලග ලගම පැමිණෙමින් තිබුනේය. ගෙදර  ගිය මට මව්තුමියගෙන් හොදවාගෙන අහගන්නට ලැබුනේය. කැඩිච්ච කාචේ හදාගන්නට ගොස් තව 8000 කට කෙලවිය.  

මතකයේ හැටියට දෙවන වතාවට කාචය ඇහෙන් පැන්නේ රාජකරුණා සර්ගේ කෙමෙස්ට්‍රි පන්තියෙදිය. ඌ මගේ පන්තියේ එහා පැත්තේ ඉන්න එකාය. මිනිහා මං රජා ගැන සියල්ල දැනගෙන සිටියේය. මම ඉන්න තැන වැඩිය දගලන්න හොද නෑ බව දැනගෙනත් ඌ කුමන හෝ හේතුවකට අත පය විසිකළේය. අත මූනේ වැදුනේය. කාචය ඩෙස්කේ උඩය. වෙලාවට වැඩිය කට්ටිය කවුරුත් නැත. පන්තියෙන් එලියට යන ගමන් පිටුපස පෝලිමක සිටි වෙඩික්කාරයාට කතා කලෙමි. උගේ සහයද ඇතිව කාචය නැවත ඇස තුල ස්ථානගත කර ගත්තෙමි. 

තවත් දවසක් පාන්දර ඕක දමන්නට ගොස් කාචය බිම වැටුනි. ලා නිල් පැහැයකට හුරු හෙයින් ටයිල් මත වැටුනු එය මව්තුමියටවත් සොයාගත නොහැකි විය. එදා මම ඉස්කෝලේ ගියේ නැත. මුළු උදේ වරුවම ඔට්ටු වුනේ කාචය සෙවීමටය. හමුඋනේම නැත. මම හිත හදාගත්තෙමි. තාත්තගෙන් තව 8000ක් ඉල්ලීමට හිත සමග කටද හදා ගත්තෙමි. මම කාමරේ සිට ලොබිය හරහා සාලයට ආවෙමි. චිරිස් ගා යමක් පෑගෙනවා මට දැනුනි. දෙයියනේ... කාචේ. වෙලාවට කැඩුනේ නැත. මට පෑගිලාවත් නොකැඩුන ඉතිහාසයක් ඊට ඇති බව කියන්නේ ආඩම්බරයෙන්ය. 

ඇස් දෙකට කාචය දමන්න කියා ඇත්තේ දිනකට පැය 12කි. ඉස්කෝලේ යන දවස් වල හවසට පන්ති වැටී තිබුණි. මම ගෙදරදී කාච දාගන්නේ පාන්දර 5ට පමණය. පන්ති ඉවර වෙලා ගෙදර යද්දී 8 විතර වෙන්නේය. එතකොට පැය 12 පනින්නේය. ඉගෙන නැත්තේ නැතත් ඇස් දෙකේ වටිනාකම ඊට වඩා වැඩිය. එහෙයින් ගෙදරින් එක ඇහැකට පමණක් කාචයක් ගෙන එන මම හවසට වෑන් එකේදී අනිත් ඇහැට කාචය දමාගෙන පන්තියට ගියෙමි. වෑන් එකේ උන්ටත් ඒ කාලේ මේක හෙන මැජික්ය. මං රජා ලෙන්ස් එක මාරු කරන වෙලාවට කට්ටියම වටේට හිටගෙන කට ඇරගෙන ඒක දිහා බලාගෙන සිටියෝය. 

තවත් දවක් බස් එකේ කැම්පස් එක හොයා ගෙන යන්න ගේ ලඟින් කොළඹ බස් එකට නැග්ගේය. මමත් සමග මගේ සමකාලීනයෙක් ඒ වෙලාවේ හෝල්ට් එකේ සිටියේය. බස් එකෙත් සෙනග වැදී තිබුනේය. මමත් වැඩි ගානක් නොගෙන එල්ලුනෙමි. වැඩි දුරක් යන්න ලැබුනේ නැත. එකෙගේ අත වැදුනේය. කාචය පිටය. වහාම බිම වැටෙන්නට නොදී අතට ගෙන ගිරිඋල්ල බස් ස්ටෑන්ඩ් එකටම ගියෙමි. යාලුවත් එක්ක කඩයක් අස්සට රිංගාගෙන ඇහැට දාගෙන නැවත වෙන බස් එකක කොළඹට ආවෙමි. 

මේක උනේ මේ සතියේය. බෝඩිමේ ඉඳන් ගල්කිස්ස මහ හෝටලේ සුවද විද ගෙන සුවදත් එක්ක ආප්ප කන්න සෛවර කඩේට ගියෙමි. ආප්ප අක්කා නිවාඩුය. මැකරෝනියක් දාන්නට කියා පුටුවකට වී හේත්තුවක් දාගෙන සිටියෙමි. ඇහැ කසන්නට ගත් හෙයින් හෙමින් හෙමින් ඇහැ කූරු ගගා සිටියෙමි. අත තබාගෙන හිටියේ මේසයේ මුල්ලකට හේතුවෙන් එය ලෙස්සා ගියේය. ඒත් සමගම ඇගිල්ල ඇහේ අනුනි. කාචය අතේය. බොහොම අමාරුවෙන් රෑ 8ට විතර ගාලු පාරෙන් පැනගත් මම පාර දන්නා හෙයින් බෝඩිමට සැපත් විය. නැවත ඇහැට කාචය දාගෙන මැකරෝනිය රස විදින්නට විය.  

ඒවා මේවා අතර මේ කාච ඇහැට දාගන්නට හා ගලවන්නට ගොස් ඇහේ සුදු පැත්තට ගිය වාර අනන්තය. මා විදි වේදනාව අන්තය.. අප්‍රමාණය...  ඒ වේදනාව මෙය කියවන ඔබ කා හටවත් අත් නොවේවා යන්න මාගේ එකම පැතුමය.

හැමතිස්සෙම හිනා වෙලා ඉන්න උන්ගේ හිතේ කොහේ හෝ කොනක දුක කියන එක හැංගිලා තියෙනවලු මචං...

සුභ වේවා!!! රාජ සම්පත් ලැබේවා!!!