සල්පිලක්... සල්පිලක්...

මේ ඊයේ පෙරේදා අවුරුදු ගානකට පසුව සල්පිලක් අත්විදින්නට ලැබුනේය. මතකේ හැටියට මේ මාගේ 3වන සල්පිල් අත්දැකීමය. එකක් නම් ටක්කෙටම සුවර්ය. මේ පොස්ටුව කියෝන “තරුණ පරපුරේ“ උන්ගෙන් 40%ක් සල්පිලක අත්දැකිම විද නැත.(පරීක්ෂණයක ප්‍රථිපලයකි)

මාගේ පලවෙනි සල්පිල් අත්දැකීම ලැබුනේ මම 4 වසරේ විතරදීය. දහම් පාසල් අරමුදලට ආධාර පිණිස එය පවත්වනු ලැබුවේය. උනේ මොකද්ද, මොනවා කලාද කියා මට ඒ හැටි තේරුමක් නැත. දෙවැනි එකේ මතකේ හැටියට මම හිටියේ 8 වසරේය. එය තිබුනේ දඹදෙණිය රාජධානියට හූවයි බල්ටියයි තරම් දුරකින් පිහිටි ගමකය. එයනම් කොඤ්ඤං කොඤ්ඤං තේරුණේය. එදා අපේ පියතුමා අපිට කන්ඩ කජු මුලක් ලන්සු තබා ගත්තේය. ගාන නම් ටක්කෙටම මතක නැත. හැබැයි ඉන්ග්ලන්ඩ් රේට් එකකට බව නම් මතකය. කජු....මෙන්න බඩු.... කාටද ඕනේ.... ස්ටෙජ් එක උඩ ඉන්න එකා කෑගහන විදිහට ඒක ගන්නම හිතෙන්නේය. එදා කජු මුලේ පුස් කජු හිටන් තිබූ බව මගේ දිව දන්නේය.  

තුන්වෙනි එක මේ ඊයේ පෙරේදාය. ඒකත් දහම් පාසලට ආධාර පිණිසය. දහම පාසලේ ඉඩ නැති හෙයින් සල්පිල ඊට බල්ටි දෙකක් මෙහායින් වූ, රජ මාලිගාවට හරියටම අංශක 180 සරල රේඛාවේ කෙලින්ම පිහිටි භූමිය වෙත ගෙන එනු ලැබිය. මටත් හෙන ආතල්ය. ඇයි ඉතින් ගේ ඇතුලේ ඉඳන් උඩ දාගෙන, කට ඇරගෙන, සල්පිල බලන්න ලැබෙන චාන්ස් එකය. කෝකටත් ලෑස්ති පිට හිටියෙමි. පාර මට්ටමේ වූ තට්ටුවේ ඉඳගෙන ලැපෙන් එසයිමෙන්ට් එකක් කරමින් සිටියෙමි. දහම් පාසල් ප්‍රධානාචාර්යතුමිය පැමිණියාය. එළියේ තිබු කොන්ක්‍රීට් පුටුවක ඉදගත්තාය. මමත් දැක්කේ නෑ වගේ වැඩය. 

 ටික වෙලාවකින් දහම් පාසලේ ගෑල්ලමයි එකින් එකා අපේ මාලිගාව පැත්තට ඇදෙනවා මට දැනුනි. දැනුනා වාගේම දර්ශනය වන්නටද විය. ඒක නං දැක්කේ නෑ වගේ හිටියේ නැත. ක්ෂණිකව නැගිට දොර ලඟට ගියෙමි. ෆුටා.... මේ ලමයි සල්පිලට බඩු ගෙනල්ලාය. හෙමින් සැරේ එකතු කල බඩු සෙට් එක මගේ ඇස් ඉදිරියේ ටිකෙන් ටික ගොඩ ගැසෙන්නට විය. රජා...... ඔය අටමගලේ අරන් ඔතනින් අයින් වෙන්න. මව්තුමියගෙන් අණ ලැබුණි. ඒකත් අර චූ කෙල්ලෝ ඉස්සරහමය. රජෙක් උනත් අම්මට ගරු කරන බැවින් වහාම එතනින් අයින් උනෙමි.

මං රජාටත් දැන් කරන්න වැඩක් නැත. උඩ තට්ටුවට යන්න බැරිය. එහි ගෑල්ලමයි රංචු පිටින්ය. යුව රජා සමග තව පොඩි ගෑල්ලමෙක් පහල තට්ටුවේ විරිඳු පුරුදු වෙන්නේය. මං රජත් හෙමින් පහලට ඇදුනි. උන් දෙන්න ලෙසටම කවි කියන්නේය. මටත් පොඩි උන් චූන් කිරීමේ සහජ හැකියාවක් ඇති හෙයින් උන් කවි කියන කොට මම ඈත මේසයක් ලග සිට උඩරට වන්නම් නටන්නේය. උන් කවි කියන එක පැත්තක තබා බක බක ගා හිනාවෙන්නේය. විරිදුව පුරුදු කරන ඇන්ටි පිටිපස්ස බලද්දී මං රජා ලොවෙත් නැත. එහෙම එකෙක් ගේ ඇතුලෙවත් නැත. රජාගේ කරදර කිරීම් හමුවේ මව්තුමිය පැමිණ හරහට හිට ගත් හෙයින් ඔවුන් හා මා අතර තිබු දර්ශන පථය සම්පුර්ණයෙන් වැසී ගියේය. ඒ ෆන් එකත් හරි නොගිය තැන මම නාන්නට ගියෙමි.  

නාගෙන එහෙම ටීවී බලන්න උඩ තට්ටුවට ආවෙමි. විනාඩි පහක් ගත වෙන්නට ඇත. රජා...... පහලට යන්න.... මේ නංගිලාගේ නැටුම් වලට ඇදුම් මාරුකරගන්න දෙන්න ඔතන. ඉද්ද ගැහුවක් මෙන් මං රජා කෙලින් විය. හීනෙන් වගේ පඩියෙන් පඩිය බහිනවා මට මතකය. මට සිදුඋනේ කුමක්ද? මටවත් මීටර් නැත. බොහෝවිට ඒ මග හැරුන දර්ශනයක් නිසා මාගේ පපු කැනැත්තෙන් බුරා බුරා නැගුන ස්වකීය ප්‍රතික්‍රියාවේ තිරස් විභේදනය, ධරයේ සිට ආයාසයට ඇති දුරින්, විඛන්ඩිත ප්‍රේරණය වී ඉන් උත්පාදනය වූ න්‍යශ්ඨික ආරෝපණයක අවසාන නිරීක්ෂණය විය හැකිය. 

ඒ මිදී ඇඹුල්යයි කියා සිතමින් මම තුන්වෙනි තට්ටුවට ඇදුනේ දඩයමක් මිස්උන හයිනාවෙක් පරිදිය. පශ්චාත්භාගය හොඳටම පාත්වෙලා තිබුනේය. මූණ බෙරි වී තිබුනේය. රෑ 7.30ට විතර සල්පිලේ වැඩ ඇරඹුනේය. ඒ වන විට මං රජා හිටියේ වහලේ උඩය. වහලේ උඩට හයි ඩෙෆිනිෂන් HD රූපරාමු දර්ශනය විය. රජා කොහොමත් සෙනග ඉන්න තැන වලට කැමතිම නැත. පොදු ප්‍රවාහන සේවාවල යන්නෙත් යන්නම ඕනේ නිසාය. සල්පිල් භූමියට ආවේ නැති හෙයින් පසු කාලීනව පිය රජාගේ හා මව්තුමියගේ දැඩි දෝෂාරෝපණද පසුවට එල්ල විය.  

වහලේ උඩ සිට සල්පිල් භූමිය

මම අවදි වී සිටි කාලය අතර තුර වැඩිම ලන්සු තිබ්බේ කෑම වලටය. ඉස්සරලාම දෙයියනේ කියලා මල් වට්ටිය ගියේ රුපියල් 600කටද කොහෙදය. පසු කාලීනව හිතට වදින්නම ලන්සු තිබ්බේ කට්ලට් 30කටය. එකනං ලොවෙත් නැති ලන්සු තැබිල්ලක්ය.

හාහ් හා.......මෙන්න තියෙනවා කට්ලට් 300ක්.....

30යි 30යි (පිටුපසින් රහසින්)

හරි හරි.....මෙන්න තියෙනවා කට්ලට් 300ක්...හැබැයි මට 0 පේන්නේ නෑ....

 
තියන්න බලන්න ලන්සුවක්....මේ ගමේ කොල්ලෝ බෝල කන්නැද්ද?

100යා......යි (පාරේ එහා පැත්තෙන්)

100න් පටන් ගත්තු ලන්සුව පෙට්‍රල් මීටරේ කැරකෙනවා මෙන් සට පට ගා ඉහල නැග්ගේය. දැන් ලන්සුව යන්නේ 800 ගානකටය....

ඒ අතරින් පතර එක දෙන්නා කෑගසයි.

කෑවද කට්ල.......ට්
ආ....කෑවද???

මේ කනවා.....
කාපන් කට්ලට්.....

මං රජ මධ්‍යම රාත්‍රී 11.45ට පමණ නිදා ගත්තේ පසුදින කැම්පස් එක වගේ එකට යන්නට මහා පාන්දර 4ට අවදි විය යුතු බැවින්ය. මගේ කාමරේ නිදියන්නත් මට නිකන් මොකද්ද වගෙය. ටීවී එක තියෙන්නේ මගේ කාමරේ ළඟය. ඒ කියන්නේ ගෑල්ලමයි ඇදුම් ඇන්දේ මෙතනය. එතනින් යනකොට මට නිකන් ඔක්කාරෙට වගේය. 

රජ මලයා හෙවත් යුවරාජ් දුන් කොන්ක්‍රීට් මල් බදුන රුපියල් 1100කට විකිණී තිබුණි. එය අපේ වැඩපොළේ විකුනන්නෙත් රුපියල් 700කටය. එහෙන් මෙහෙන් එක එක ඒවා විකිණී සල්පිල ඉවර වෙනකොට වෙලාව පාන්දර 3 යයි මව්තුමිය පසුදින මා හා පැවසුවාය.

සුභ වේවා!!! රාජ සම්පත් ලැබේවා!!!