පුළුස්සා ගත්තෙමි

වර්ෂය 1999 වසරය. මං රජා හිටියේ 3 වසරේය. එනම් අර ටේබල් ටෙනිස් ගහන කාළේය. එදා තරග වලට යන්න කලින් දවසකය. අපේ මව්තුමියට යුව රජා හම්බුනේ මේ දවස් වලය. ඉස්සර තාත්තා එක්ක හයර් එකට ගත්තු වෑන් එකක හැමදාම වගේ රාගම ඉස්පිරිතාලෙට බඩ ගානවා මට මතකය. ඒ වෑන් එකේ මාමට තිබ්බේ ප්‍රියා සූරියසේනගේ මූණමය. වැඩේ කියන්නේ පොර අහන්නෙත් එයාගේ සින්දුමය. පොඩි කාලේ ඉඳන් ප්‍රියාගේ සින්දු මට කට පාඩම් වෙන්න ප්‍රබලම හේතුව මේ මනුස්පයාය. 

පෙබරවාරි මස 24 හෝ 25 වෙනිදාය. යුවරාජ්, අපේ පවුලට කැන්දාගෙන එන දවසය. තාත්තා වෑන් එකේ රාගම ගියේය. මං රජා ආච්චිලත් එක්ක ගෙදරය. අම්මව එක්කගෙන එනකල් අපි ගෙදර පිරිසිදු කළෙමු. කාමර අස් කළෙමු. මේ අපේ ගෙදරද කියා හොයා ගන්න බැරි වෙන්න ලස්සන කළෙමු. කට්ටියට තේ එහෙම හදන්න වතුර උණු කර බෝතල් වලට දැමුවෙමු. මේ දවස් වල මං රජා තනියම තේ එහෙම හදාගන්න ට්‍රයි කරන කාලේ විය. දවස් දෙක තුනක් තනියම තේ හදාගෙන බිව්වෙමි. දැන් වගේ නොව ඉස්සර බබ්බු හම්බෙන්නේ පෝලිමේ ඉන්න ඕනෙය. සති ගානකට කලින් ඉස්පිරිතාලේ පදිංචි වෙන්න ඕනේය. අම්මත් ගෙදර හිටපු නැති එකේ මම මේවා ඉගෙන ගෙන තිබීම වටිනා බව මගේ කුඩා මොලේට වැටහින.  

මං රජ හිටියේ සාලයේ පුටු සැටිය උඩ හොඳ ඇලට් එකක් දාගෙන කාටුන් බල බලය. හුරු පුරුදු රුවක් දොර ලඟින් එනවා මට පෙනුනි. වැඩිය ගණන් නොගෙන ටීවී එකට මූණ ඔබාගෙන සිටියෙමි. එක්වරම ඔහෑ....ඈඈඈ......... සද්දයක් ශ්‍රවනය විය. කවුද යකෝ අපේ ගේ ඇතුලේ මට නොකියා අඩන එකා....? මම පුටුවෙන් නැගිට්ටෙමි. හත්තිලව්වේ.......... චූටි සෝස පාට මිනිස් පැටියෙක් වඩා ගත් මව්තුමියය. වෑන්කාරයත් හොරෙන්ම වෑන් එක පාර අයිනේ නවත්වා තිබුණි.  මම බඩ ගා අම්මා ලඟට දිව ගියෙමි. යුවරාජ් තාමත් අඩන්නේය.

අඩි දෙකක් විතර උස මං රජ අම්මා ළඟ උඩ පනින්නේය.

කෝ බලන්න.....

"කෝ බ....." කෑල්ල උඩ යද්දිත්, "ලන්න..." කෑල්ල බිම වැටෙද්දීත් අසල සිටි අයට ශ්‍රවනය විය. 

හාහා.... දගලන්න එපා..... ඉන්න මම මල්ලි බබාව කාමරෙන් නිදිකරවලා එන්නම්. 

අම්මා මල්ලිව නිදි කරවන අතරේ  අහල පහල මාලිගා වල බිසවුන් වහන්සේලා අපේ මාලිගාවට සැපත් වී සිටියේය. යුවරාජ්ව නිදි කල මව්තුමිය කුස්සිය දෙසට ආවේය. කිරිඅම්මා යුවරාජ් ළඟ මුරය. අහල පහල බිසවුන්නසේලා කොරවක්කෝ වගේ හෙමින් හෙමින් කාමරේට අඩිය තියලා ගිහින් යුවරජව නරඹා ආපසු පැමිනේනේය. මම රජාත් උඩ පැන පැන අම්මා පසුපස්සෙන්ය. අපේ අනිත් කිරිඅම්මා (ආච්චි) කට්ටියට තේ හදන්න ලෑස්ති කරමින් සිටියේය. මං රජාටත් ඕනේ එතන වැඩර් වෙන්නටය. 

ආ... හදමු හදමු... මම තමයි අද ඇන්ටිලාට තේ හදන්නේ...

ලෝඩ් පකීර් වගේ ටෝක් එක දුන්නට උණු වතුර බෝතල් එහෙම තියෙන තැනටවත් මම උස නැත. සින්ක් එක යට තිබ්බ හිරමනේ උස්සගෙන ඇවිත් එක උඩට නැග්ගෙමි. මේ අතර කිරිඅම්මා ලිප පත්තු කරමින් සිටියේ බෝතල් වල තිබූ වතුර මදි වේවි යන සැකයටය. මං රජ තේ ගොට්ට අතට ගත්තේය. ලොකු කෝප්පෙකුත් ගත්තේය. අනිත් අතට උණු වතුර බෝතලේ ගත්තේය. මේ සූටි අතට කට පුරවා තිබු බෝතලේ උස්ස ගන්නවත් පණක් නැත. පුල් ඩම් එක දා උස්සා ගත් බෝතලේ කෙලින්ම තේ ගොට්ටට ඉලක්ක කර හැලුවෙමි. පුෂ්............. දුම දමමින් වතුර එලියට පැන්නේය. තත්පර කිහිපයක් ගත වෙන්නට ඇත. බුදු අම්මෝ .......... යන සද්දෙත් දාගෙන පොඩි එකෙක් කුස්සිය වටේ දුවන්නේය. ඒ මදිවට ඌ අඩන්නේය. 

ඒ සද්දෙට මුළු මාලිගාවේම සිටි ජනතාව කුස්සියේය.   

මොකද මොකද මේ? අම්මා ඇස් ලොකු කරගෙන ඇසුවේය.

අතට වතුර හැලුනෝ.......... තවමත් අර පොඩි එකා වටේට දුවන්නේය.

ක්ෂණික ක්‍රියාත්මක වූ මව්තුමිය මගේ අඟල් 4ක් පමණ වූ අල්ලක් සහිත අත වතුර බේසමක එබුවාය. රස්නේ කෙතරම්ද යත් වතුර එකෙන්ද දුම් දැම්මේය. ඒ වන විටත් ප්‍රමාද වී තිබුනේය. දකුණු අතේ මුළු පිටි අත්ලම රැලිවැටී ඇඹරි ගොස් තිබුනේය. එහා ගෙදර අක්කගේ කෝමාරිකා වගාව තිබුනේ වෙලාවටය. ඇය දුවගෙන ගිහින් කෝමාරිකා ගහක්ම ගලවාගෙන ඇවිත් මගේ අතේ උලන්නට උනේය. හම්මා... සැප කනේය. පට්ටම කූල්ය. කෝමාරිකා තවරා අවසන් විය. 

විනාඩි දෙකක් ගතවෙන්නට ඇත. නැවතත්  නිදා සිටි ගිනි කන්දක් අවදි වෙනාවක් මෙන් ටිකෙන් ටික දැවිල්ල අල්ලන්න පටන් ගත්තේය. ඒ පාර කෑගහපු කෑගැහිල්ලට සිවිලම උඩ නිදා ගෙන හිටපු කලවැද්දෙකුත් පන කඩාගෙන දුවනවා මට ඇහෙන්නට විය. ඒ මදිවට යුවරාජුත් කාමරේ ඇතුලේ කෑගසන්නට විය. ඒ නම් සුවර් එකටම ඒකා මට හිනා උනාමය. උගෙත් තියෙන්නේ මහා කුප්ප අදහස්ය. අනුමානයක් නෑ ඌ ඒ කිව්වේ හොඳ වැඩේ ඕකට කියාමය.

මලයාව කැන්දාගෙන ආ පළමු දවසෙම මට සිදු වුයේ ෆෑන් එකට අත අල්ලාගෙන සිවිලිමේ කොටු ගනින්නටය.  එදා මෙදා තුර කාලය තුළ ඌ නිසා මා විදි කම්කටොළු අප්‍රමාණය. අම්මාගෙන් ගුටි කෑ අවස්ථා අනන්තය.

යුවරජා හුරතල් කරන රජ

අයිම් ද කින්ග්

සූකිරි බෝ.......ලේ

ඒත් මේ බෝලගෙඩිය දැන්?????? :/

මූව උස්සලා පොලේ ගැහුවෑකි

මූ දැන් යන්නෙත් උඩින්... වෙලට බාන්නයි එන්නේ

සුභ වේවා!!! රාජ සම්පත් ලැබේවා!!!