ඔහු ජීවිතය වෙනස් කලේය

කතාව මතක් උනේ මේ ඊයේ පෙරේද ජාතිය ඇමතීමට ගිය මොහොතේය. රජා පවුලේ නම හදාගන්නට ගත් ක්‍රියාමාර්ග අතර කෙල්ලන්ගේ කන් වලට රබර්පටි වලින් විදීම ලියන අවස්ථාවය. රජා ඒ වන විට හිටියේ 4 වසරේය. වර්ෂය 2000ය. මං රජා 5 වසරට යනතුරු හිටියේ මිශ්‍ර ඉස්කොලෙකය. ජුන්ඩන් ජුන්ඩන් කෙල්ලන් කොල්ලන් අතරේ රජ පැටියත් ජුන්ඩන් බට්ටෙක්ය. ඒ ජුන්ඩන් බව නිසාම බුට්ටා යන අන්වර්ථ නාමය පහ වසරට යනතෙක් වැටි තිබූ බව පවසන්නේ මහත් අභිමානයෙන්ය. 6 වසරෙන් පසු රජා ගියේ ගින්දර කොල්ලන් පමණක් සිටින පාසලකටය. එහිදී නම ටිකක් වෙනස් විය. බුට්ට -----> පොඩ්ඩි බන්ඩි විය. නම වැටීමට හේතුව නම් දන්නේ ඕක රෙජිස්ටර් කරපු එකාමය. මතකේ හැටියට ඕක දැම්මේ බමුණාය. පොඩ්ඩි බන්ඩි කාලයත් සමග බන්ඩිය හැලී නිකම්ම පොඩ්ඩේ බවට පත් විය. තවමත් ඉස්කෝලේ උන් හදුන්වන්නේ මේ නමින්ය. ගම්පහදී දැක්කත්, බුකියේ දැක්කත් අම්මට උඩු පොඩ්ඩියා නොවරදින්නේය... 

මේ ටික කිවේ මේ නම් ඔක්කොම වැටෙන්නට හා අද මම මේ සිටින තත්වයට එන්නට (බ්ලොග් අවකාසේ නෙමේ සැබෑ ජිවිතයේ) මුලික අඩිතාලමට පදනම් වූ මිනිසෙක් ගැන සදහනක් තැබීමටය. ඔහු වෘත්තියෙන් ගුරුවරයෙක් විය. 4 හා 5 වසර වල රජ පැට්ටාගේ පන්තිභාර ගුරුවරයාය. 

ඒ දින වල අපිට තිබුනේ විද්‍යාව පාඩම් පෙලය. රබර් පටි ගෙනෙන්නට කියා තිබුනේය. හැම ලමෙයෙක්ම වාගේ පාඩමට නියමිත රබර්පටි ගෙනත් තිබුනේය. තියරිය නම් මතක නැත. අර බැලුමක් කම්බියක ගැට ගහලා හුලන් ඇරපුවාම බැලුම කම්බිය දිගේ යන සීන් එකය. ප්‍රැක්ටිකල් එකට කලින් පන්තියේ පාඩම කියා දිය යුතුය. රූප සටහන් තොගයකින් පාඩම කියා දුනි. අපිට පින්තුර ඇදගන්නට අණ කල සර්තුමා පන්තිය වටේට ඇවිදින්නට විය. හිටි ගමන් ආ....ව් ගාන සද්ද ඇසෙන්නට විය. ඒ කෙල්ලන්ගෙනි. අපිත් උන්ට හිනහා වෙමින් පින්තුර ඇන්දෙමු. ප්‍රශ්නාර්ථයක් මතු කරමින් කොල්ලන්ගේ පැත්තෙන්ද ඇ...ව් සද්ද මතුවෙන්නට විය. පුදුමයකට වගේ ඇ...ව් ගානවාත් සමගම වාගේ සර්තුමාත් ඒකා ගාවින් යන්නේය.  රජාට පිටුපසින් වූ පේලි වලින් හඩ මතුවෙන්නට විය. පොඩි රජාගේ හිත කීරි ගැහෙනවත් සමගම උගේ කටින්ද ඇ..ව් සද්දය පිට උනේය. සිද්ධිය පැහැදිලිය. සර් රබර් පටි අරගෙන ලගින් යන ගමන් අයිනේ ඉන්න එකාගේ කන් පෙත්තට විදින්නේය. 

රබර් පටි උන ඉතා වේගයෙන් පන්තිය පුරා පැතිරුනේය. කෙල්ලෙකුට නිදහසේ පන්තියේ ඉන්නට නැත. කන් පෙති දෙක රතු වෙන්නේය. ඇතැම් විට දෙකම රතු වෙන්නේ එකවරය. ඇතැම් විට තනි තනිව රතු වෙන්නේය. ඇතැම් විට එකම පෙත්තය. වැඩි දවසක් ගත උනේ නැත. ඕනෙම නම් දවස් දෙකය. ඉන්ටවල් එක ලැබුණි. 4-C පන්තියේ සියළුම විනීත සුකුමාල පිරිමි ළමා කැල ප්‍රින්සිපල් සර් ගාවට කැඳවා තිබුණි. ඔක්කොම කොල්ලෝ 15ක් ඉන්නට ඇත.  1 සිට 5 වසර දක්වා ඉස්කෝලේ හැම එකාම වගේ බලාගෙන ඉද්දි පිට්ටනිය මැද්දේ අපේ කකුල් හරහා දැවැන්ත වේවැල් පාරවල් ගමන් කරේය. ගෙදර එද්දිත් අළුත් S12 කෝච්චියේ රෙඩ් එඩිෂන් එක වාගේ වේවැල් පාර කකුළේය.

රජා සිස්සත්ත පන්ති ගියේ මේ සර්ගෙ ගෙදරය. හූවයි බල්ටියේ දුරය. සර්ට රජා ගේ  වයසේ ගෑනු දරුවෙක් හා තවත් ගෑල්ලමයි දෙන්නෙක් විය. පන්තියේ හිටියේ කොල්ලෝ දෙන්නෙක් පමණය. ඒ රජ සහ උගේ බොක්කේ ෆිට් එකක් වූ කොල්ලෙක්ය. ටේබල් ටෙනිස් පොටෝවේ දකුණු කෙලවරේ ඉන්නේ ඌය. අද ලාවට චුරු චුරු වැස්සය. අපි හිටියේ සර්ගේ ගෙදරය. දබෝස්...!!! ගා සද්දයක් ඇසුනි. ඉගෙන ගන්න එක පැත්තක දමා අපි එලියට දිව ආවෙමු. කිරි කිරි වැල ගෙඩියක් ගහෙන් පත බෑවිලාය. ඌරන්ට මොන සෞඛයද කිව්වලු. සර් සමග කොල්ලෝ දෙන්නක් වැස්සෙම වැල ගෙඩියේ බාගෙකටම වග කිව්වේලු. 

තරු ගොඩක් මැදි කර ගත් සදක් මෙන් රජා කෙල්ලන් මැද්දට වී අකුරු කළේය. අපරාදේ කියන්නට දෙයක් තිබුනේ නැත. රජා ඇතුළු සෙට් එකම සිස්සත්තේ පාස් විය. සර් ගේ දුව ආනන්ද බාලිකාවට සෙට් විය. රජා යන්නට සිහින මැවු මලියදේවයට යන්නට ලකුණු 5ක් මදි උනේය. රජා ඉන්න ඉස්කෝලෙම තියන්නට අම්මලා තීරණය කළේය. නමුත් සර්තුමා රජාගේ තාත්තාට බැන්නේය. ඔයාලා සල්ලි නැති මිනිස්සු නෙමෙයිනෙ. ඔය ලමයව ගම්පහට දාන්න. මෙහෙ තියල මේ ලමයව ඇට්ටකුනා කරන්න එපා. දීර්ඝ සාකච්චාවකින් පසුව රජා 6 වසරේ සිට බණ්ඩාරණායකයට පිය මැන්නේය. අදටත් මට නායකවරුන්ගේ පුරුකක් වීම ගැන ඇත්තේ මහත් ආඩම්බරයක්ය. 


කාලය සෙමෙන් ගෙවී ගියේය. රජාට ඉස්කෝලේ යන්නම වෑන් එකක් ගත් පියතුමා පසුව එය පාසල් සේවයක් බවට පත් කළේය. දැන් රජා 8 වසරේය. එදා උදේ රජා ගෙදරින් පිටත් විය. වෑන් එකේ යන ගෑල්ලමෙක් ගන්නට වෙලක් අයිනෙන් වූ පාරක් දිගේ අපි ගමන් කළෙමු. ප්‍රධාන පාර පැත්තට වූ නියරේ කලබලයකි. මෝටර් සයිකලයක් හැප්පී තිබුණි. අනතුරු සාමාන්‍ය දෙයකි. ඒ දෙස බලමින්ම අපි පිටත්ව ගියෙමු. දිනය සාමාන්‍ය ලෙසින් ගෙවී ගියේය. පාසැල ඇරී ගෙදර එන අතරමගය. රජාගේ තාත්තලා ඉදි කරන දෙල්වල/මාලදෙනිය සණස ගොඩනැගිල්ල ළඟදී තාත්තා වෑන් එකට අත දැම්මේය. පසුපස ආසනයේ වීදුරුව ලඟට ආ තාත්තා හෙමිහිට මෙසේ පැවසුවේය.

පුතේ..... සර් හැප්පිලා. හොඳටම අමරුයි.
කකුල් හොඳටම කැඩිලා
සුසුම්නාවත් කැඩිලලු... බේරගන්න බැරි වෙයි.

මාගේ පපුව ගිනි ගෙන දැවුනි. මොනවා කියන්නද දන්නේ නැත. මම මොකුත් කිව්වේද නැත. නමුත් මම මෙසේ ඇසුවෙමි.

කොහෙදිද? කවද්ද?

අද උදේ... ඔයාල යනවත් එක්කම මට මිස් කතා කලා. අලව් හන්දියේදී වෙලා තියෙන්නේ.

එතකොට අපි දැක්කේ සර්වද??

වෙන්න ඇති පුතේ. ඔයාලා යන්න ටිකකට කලින් තමා හැප්පිලා තියෙන්නේ.

අපි ගිහින් වෙළෙන් උඩට ගත්තා. ඒ වෙනකොටත් මැරිලා වගේ තමා හිටියේ. කලුල් එහෙම ගන්නම දෙයක් නෑ.

සර් ගේ දුවව කොළඹ යන ස්කුල් වෑන් එකට ගෙනත් දාන්න සර් ගිරිඋල්ලට ගොස් ඇත. ආපසු එමින් සිටියදී දැන් රජයේ ඇමතියෙකුගේ නිල රථයක ඔහු හැප්පී තිබුනේය. සිද්ධියෙන් වැඩියෙන්ම කම්පනයට පත් වී තිබුනේ රජාගේ වයසේ දුවය. ඇයව ගෙනිහින් දමන්නට ගොස් මේ අනතුර සිදු උනා යන හැගීමෙන් ඇය සිටියාය. ඇයව සනසන්නට නොගත් උත්සහයක් නැත. ඇගේ වියදම් හා තවත් ගෑල්ලමයි දෙදෙනෙකුගේ වියදම් දරාගන්නට නොහැකි වූ සර් ගේ බිරිද ඇයව ආනන්දයෙන් අස්කර ගම්පහ රත්නාවලියට දැම්මාය. රජාගේ තාත්තා ඇයව නොමිලේ වෑන් එකේ එක්කගෙන යාමට කැමැත්ත පල කලද මිස්තුමියගේ දැඩි ඉල්ලීම මත සුළු මුදලක් ගත්තේය. 

මේ තාක් කාලයකට මලගෙදරකදී මගේ ඇහැට කදුලක් ඉනු එකම දවස අපේ සර් ගේ මලගෙදර දවසය. මිස් අඩන හැටි, සර්ගෙ දුවලා අඩන හැටි, මට තවමත් මතක් වෙන්නේය. මාගේ මව්තුමිය පවසන පරිදි සර් මිය යන විට හැද සිට ඇත්තේ අවුරුද්දට මං රජා ඔහුට තෑගි දුන් ෂර්ට් එකය. ඔහු මගේ ජීවිතය වෙනස් කළේය. ඉගෙනීමේ අවස්ථා පුළුල් කළේය. අවසානයේ නොසිතු ලෙස අප හැර ගියේය. 

"ජීවිතයක් වෙනස් කරන්නට ගැහැනියක්ම අවශ්‍ය වන්නේ නැත. මතකය මදක් පසුපසට ධාවනය කර බලන්න. අම්මා තාත්තා හැරුණු කොට ඔබේ ජීවිත වෙනස් කල, නව මානයකට යොමු කල, ඔබට අමතක වූ කවුරුන් හෝ ඔබට හමුවේවි. සදා මතකයේ රැදෙන්නට." 

සුභ වේවා!!! රාජ සම්පත් ලැබේවා!!!