මොංගල් පොටෝ ෂූට් - Rabid Photo Shoots

යන්තන් වයිවා එකනං ඉවර කරගත්තේය. හිතුව තරම් ප්‍රශ්න ඇහුවේ නැති නිසා ඩොක්ටරයාට බුදු බව අත්විය යුතුය. සෙනසුරාදාට කැම්පස් එකේ ඉන්නේ හෙන ලොකු ලොකු ඩයල්ය. එම්එස්සී අරවා මේවා කරන උන්ය. උන් ඇවිදින්නෙත් නැත. පොළවට සමාන්තරව පාවෙනවාය. ඔය පාවෙන අතර අපි එහෙම අහල පහල හිටියට පේන්නේවත් නැත. ඉතින් අපිට පාන්ද? නැත...ඒ උනාට ලග පාතින් පාවෙන ඇන්ටිලා. ෆුහ්...!!අන්න දාගන්නවා නම්. ඒ කතා මෙතන කියන එකේ තේරුමක් නැත. ඒවා දැක බලා විදගත යුතුය. 

අපේ පුරුදු සාමාන්‍යයෙන් කොහෙ ගියත් වෙනස් වෙන්නේ නැත. ඔතන ලොක්කෝ නෙමේ මොකා හිටියත් ඒක එහෙමමය. මඩේ හිටෝපු ඉන්න වගේ නොවෙනස්ය. එදා මුළු දවසම වහින්නේය. දවල් එකට විතර අපේ සෙට් එක කැන්ටිමට සෙට් උනෝය. ලස්සනට මේස වල ඉදගෙන ලස්සන ඇන්ටිලා අක්කලා පිළිවෙලට බත් කන්නේය. සෙට් එක පිටින් පිළිවෙලට බත් කෑමක් ගැන ඔබ අසා තිබේද? බත් පැකට් 7ක් 8ක් තිබ්බාද කොහෙදය. ෂුන් ෂුන් ගාලා බත් ටික වාෂ්ප වී ගියේය. වටේ පිටේ හිටපු උන් ඇස් ඔරෝගෙන බලන් හිටියා වගේ අපි දැක්කේ නැත. බාග වෙලාවට එහෙම ඉන්න ඇත. මන්ද කන වෙලාවට ඕවා බලන්න වෙලාවක් නැති තරම් නිසාවෙන්ය. 

විනාඩි කීපයක් ගත වෙන්නට ඇත. දුලියා කඩන් පාත් උනේය. 

දුලියා: රජා දැන් ලෑස්තිද?

රජා: මොනාටද බං

දුලියා: ඇයි දන්නැද්ද...අද අශානයගේ පොටෝ ෂුට් එක

රජා: අම්මට සිරි එහෙමද...යමන් යමන්...

දුලියාගේ කාර් එක පිටිපස්සට දඩ බඩස් ගා බෑග් පහක් වැටුනි. පට් පට් ගාලා කාර් එක ස්ටාට් උනි. දැන් යන්න හදන්නේ බීච් එකටය. වින්ඩ්ස්ක්‍රීන් එකේ මීදුම බැදිලාය. දුලියාට පාර පේන්නේ නැත. මූ ඔටුවෙක් වගේ බෙල්ල දික්කරගෙන වාහනේ එලවන්නේය. මේ බල්ටියේ දුර යන්නත් කාර් එක ඕනෑය. ඒ දැන් කාලේ ට්‍රෙන්ඩ් එකය. 

තාමත් කුඩු පොදය. අපිට බැහැලා ඉන්න පුළුවන්ය. ඒත් දුලියාගේ කැමරාවට හෙම්බිරිස්සාව වැදෙයි කියා ඌ ඒක එලියට ගන්නේ නැත. අපි කාර් එක ඇතුලේ කොටු වෙලාය. බැරිම තැන එළියට බැස්සෙමු. ඉස්සරහා රතු පාට ටුක් ටුක් එකකි. කොල්ලෝ දෙන්නෙක් ඒක වටේට නිකන් මුරේට වගේ කැරකෙන්නේය. මොකක් හරි කුප්ප වැඩක් ඇතුලේ වෙනවාද කොහෙදය. අපිත් කෝකටත් රබර් ඇහැ දාගෙන හිටියෙමු. ටික වෙලාවකින් එළියට බැහැපු කෑල්ල දුටු ගයාශානයා මොනවද කුටු කුටු ගගා කියෙව්වේය. අනේ අම්මේ.....ඒක නම් ලොවෙත් එකක්ය. හොද ඇපල් කන්නේ පණුවොමයි කියන්නේ සහතික ඇත්තක් බව එකසිට පනස් වන වතාවටත් මට තහවුරු උනේය. මේ නම් පණුවෝ වෙන්න බැරිය. ගැඩවිල්ලුය. පණුවන්ගේ පොඩි මෙව්වා එකක් ඇත. ඒත් ගැඩවිල්ලු නම් ගුජුප්සාජනකය. 

බැරිම තැන ෆැබ් එක ඇතුලෙවත් පොටෝ අල්ලන්න කතා කරගත්තද ඒකටත් ගියේ නැත. කන්න හම්බෙන චාන්ස් එක මිස් උනේ එහෙමය. කොහොම හරි දුලියාව ඇදගෙන කාර් එකෙන් එළියට බැස්සෙමු. ඒ කරුමෙටත් කර ගහන්න උනේ වටේ හිටපු උන්ටය. කැමරාවට කුඩේ අල්ලගෙන වටේ යන්න උනේය. මුහුදේ ඈතට වහින්නේ නැත. ඒත් අපි  ඉන්න හරියට තාම කුඩු පොදය. අශානයා අයාගත් බලාපොරොත්තු දෑසින් දොඩවන්නේය. 

ඇතුලේ හිරවෙලා

අශාන්: අඩෝ අර මූද මැද්දට වහින්නේ නෑ. දැන් පායයි...

කාවින්ද: යකෝ ඔය මැද නෙමේ...මාලදිවයින හරියේ... 

ගයාශාන්: ඒ මාලදිවයින මේ පැත්තෙද?

රජා: ඔව් නේ බං.... මෙන්න මේ හරියෙනේ...

ගයාශානයගේ පොටෝ ගහන්න හෙනම ගේමක් දෙන්න උනේය. ඌට කියන පෝස් එකෙන් ඉන්නේම නැත.

දුලියා: පපුව ඉස්සරහට දාලා..සාක්කුවට අත්දෙක දාගනින්.

ගයාශානයා දැන් ඉන්නේ උරපතු දෙක වකුටු කරගෙනය. නිකන් කොරවක්කා වගේය. උරපතු දෙක දිග අරින්න යැයි කට්ටිය කෑගහන්නේය. ඒ පාර මූ උරපතු දෙක කොන්ද දිහාටම ගත්තේය. 

දුලියා: යකෝ තනේ පේනවා...ඔව්වර දිග අරින්න එපා.

මූ ක්ෂණික අත්දෙක එලියට අරන් වෙන පෝස් එකකට මාරු උනේය. හම්බෝ මුගෙ පොටෝ ගහන එකනම් පට්ට ආතල්ය. 

ඒවා මේවා අස්සේ කොහොමින් කොහොම හරි පොටෝ වැදුනේය. එක එක ඈන්ගල් වලින් එක එක විදිහේ ඒවාය. ගයාශානයයි, කාවින්දයයි කලින් මාරු උනේය. ඉතුරු උන අපි තුන්දෙනා ගලක් ගාව ඉදන් පොටෝ ටිකක් අල්ලන්න හෝටලේ පැත්තට ආවෙමු. ඔහොම පොටෝ ගගහා ඉන්නකොට හිගන්නෙක් ආවේය. 

හිගන්නා: අනේ බය වෙන්න එපා පුතේ...මට අවුරුදු 62යි. මේ බලන්න...අනේ දවල්ට කාලා නෑ පුතේ....කීයක් හරි දෙන්න පුතේ....

අපි: අපි ලගත් සල්ලි නෑ...යන්න යන්න....

හිගන්නා: අනේ එහෙම කියන්න එපා පුතේ...මේ බලන්න මට ලාදුරු...

අම්මට හුඩු මුගේ කකුලේ ඇගිලි හැලිලාය. ඒ මදිවට මූ අපි හිටපු රැල්ලටත් ආවේය. රජයි දුලියයි. පටස් ගාලා රැල්ලෙන් අහකට පැන්නේය. ඒක දැකපු අරෑට මලම පැන්නේය. 

හිගන්නා: ඔය කැමරා තියෙන උන් ඔක්කොම ඔහොම්මමයි කැ# හු#### පුතාලා. කීයක් වත් දෙන්න බෑ... අ#$!&%$&(()&%$%&%&(

මූ අපේ ජාතකේම අමතමින් යන්නට ගියේය. උගේ ජාතකේ අපි මුමුණමින් අපේ වැඩේ කරගෙන ගියෙමු. අන්තිමට එකෙක්ට උඩ පයින පොටෝ ගන්න ඕනෑවිය. පන එපා කියා උඩ පැන්නෙමු. උඩ පැනිල්ල කොහොමද කියනවානම් රජාගේ ඉපැරණි ෂර්ට් එකත් ඉරුනේය. අනේ අපරාදෙය. මම ආසම ෂර්ට් එකක්ය. අවුරුදු 4කට වඩා නම් ලොවෙත් පැරණිය. 

මේ දවස් වල එක දිගටම SMALLVILLE බලලා නිකන් තෝන්තුව වගේය. රාජගේ ට්‍රයි එක සුපිරි වීරයෙක් වෙන්නය. උල්කාපාත කෑලි කියලා හිතාගෙන තිරිවාන ගල් කාගෙන කාගෙන යන්නේ පවර්ස් ලබාගන්නය. එදා හවස කාපු ගල්කෑල්ල නම් ලෙසටම වැඩ කලේය. මාව දැන් හල්ක් වේගෙන එන්නේය. ඇදුම් ඉරාගෙන...එකෙක්ව උස්සලා පොලේ ගහන්න රජාට පුළුවන් උනේය. 

ජූනියර් හල්ක් (රජා)

හවස 4ට විතර කට්ටියම ආපහු බෝඩිමට සැපත් උනේය. එදා දවසෙන් අන්තිමට ඉතුරු උනේ පොටෝ හතර පහකුයි, ඉරිච්ච ෂර්ට් එකකුයි විතරය. ඒත් ඒ ගත්තු ආතල් එකනම් ලොවෙත්ය. මේවා අමතක වෙන්න කලින් ලියා තැබිය යුතුය. මන්ද මේවා කියෝනකොට ඇඩෙන්නේ තව අවුරුදු හතර පහකින්ය. 

ගරු රගපෑම්:

අශාන්, කාවින්ද, රජා, ගයාශාන්, දුලිත

සුභ වේවා!!! රාජ සම්පත් ලැබේවා!!!