එක ගමනක් (දිනය 01) - An Awesome Journey (Day 01)

දිනය 2012 ක් වූ ජුනි මස 18 වෙනිදාය. අද දින ගාල්ලේ වසන යශීගේ (කොල්ලෙක් ඈ..) ගෙදර යාමට කතිකා කර ගෙන තිබුනේය. මරදානෙන් කෝච්චිය උදේ 8 ටද කොහෙදය. මම සුපුරුදු පරිදි මීරිගම දුම්රිය ස්ථානයට අවෙමි. වෙනදා මෙන්ම ගවේශකයා පරක්කුය. ඒ ගැන ලියා වැඩක් නැත. වචන ටික අපරාදේය. උගේ සන්තෑසිය ටිකක් දුරට එදා වෙඩිමේදී ලොවටම හෙළි විය. අපි මිරීගමට එක්ෂ්ප්‍රස් කෝච්චියකට ගොඩ උනෙමු. එය කෙලින්ම නවත්වන්නේ වේයන්ගොඩ, මරදානය. වේයන්ගොඩදී සෙනග වැදුනි. රජට ඉහින් කනින් දාඩිය වගිරෙන්නට විය. මම සෙනග අස්සෙන් දොර ලඟට ආවෙමි. ඒ එන අතරමග "මොන %$#% කරනවද" වගේ උදෑසන ඇසීමට වඩාත්ම උචිත සම්භාව්‍ය හෙළුවෙන් වැනීම් කිහිපයක්ම ඇසුනේ නැත්තේම නැත. කෙසේ හෝ අපි මරදානට පැමිණියෙමු. ඒ වන විට අපේ තවත් ගමන් සගයන් දෙදෙනෙක් පැමිණ සිටියේය. එකෙක් නුවර  ට්‍රේන් එකෙන්ම එන්නේය. අපි එයට ගොඩ විය යුතුය. කෝච්චිය නං වෙලාවටම වගේ ආවේය. අපිට කොටුවේදී එකලගම වාඩි වීමේ අවස්ථාව කනාවට වගේ අහු උනේය.

කොටුවේදී අපේ පෙට්ටිය වසාගනිමින් කෙල්ලෝ රංචුවක් කෝච්චියට ගොඩ උනෝය. හුස්ම ගන්නටවත් බැරිය. ආශ්වාසයට කෙල්ලෝ ඇදී ඇවිත් නහයේ වදින්නේය. ප්‍රාශ්වාසයට ආපසු යන්නේය. ඒ මදිවට උන්ගේ දඩි බෑග් අපේ කකුල් අස්සේය. මට ඉදිරිපස අසුනේ සිටි හසියට එහා පැත්තේද ජුන්ඩි කළු කෙල්ලක්ය. හසියාගෙන් බාගයක්වත් නැත. අලියා ලග වටුවා වගේය. මට එහා පැත්තේද කෙල්ලෝ හිට ගෙනය. ඒ ලමයි නම් හොඳට හැදිච්ච ලමයිය. මාව එදා මෙන් අතවරයට ලක් නොකළෝය. 

අපේ තව එක ගමන් සගයෙක් වූ ආශා මොරටුවෙන් ගොඩ වෙන්නේය. දැන් ඌට අපි ළඟ ඉඳගන්න තැනක් නැතිය. අපි එහා පැත්තේ ඉන්න ගෑල්ලමයට ඇහෙන්න ටිකක් හයියෙන්.... 

ඒ ආශා කොහෙන්ද බං නගින්නේ?

පානඳුරෙන් බං....

ආ... එහෙනං හරි.... මේ නංගිට දැන් නැගිටින්න වෙනවා....

අනේ පව් කෙල්ල. කොමලේ දාගෙන බෙල්ල නමාගෙන කට කොනෙන් හිනා වෙන්නිය. හරියටම රජාට කෙලින්ම අංශක 90 වූ තිරස් රේඛාවේ හිද හුන් ඇය තරමක් සුන්දර යයි මොහොතකට මට සිතුනේම නැත.

නංගිලා කොහෙන්ද බහින්නේ....

කළුතරින්.... ඉහි ඉහි...

ඒ ආශා මෙතෙන්ට වරෙන්.. නංගිලා බහිනවලු කළුතරින්....

අපි කාඩ් පැක් එක එලියට ඇද ගත්තෙමු. හෙමින් හෙමින් ඕමියකට මුල පිරුවෙමු. මදක් හෙම්බත්වූ ගතියෙන් සිට් එකේ කොනක සිටි අන්කල් ගේ මූනේ හිනාවක් ඇදී ගියේය. ඔහු අපි සමග ඕමි ගැසුවේය. නිකන් නොවේය. 6 ක් සෙට් වෙලා ගහපු ඕමියක්ය. ඒක ගහන්නත් ලැජ්ජය. 2, 3 කොළ දාද්දි එන්නේ අමුතු හැගීමක්ය.

ඒ අස්සේ චමියා (ගවේෂක) GPSඑකක් උස්සන් ඇවිල්ලාය. මූ එකේ බරටම වැඩය. එහෙන් ඔබන්නේය... කෝච්චියේ වේගේ කියන්නේය... යන පාර ලකුණු කර අපිට පෙන්නන්නේය...මේකත් හෙන දිග කතාවක්ය. E-Bay ගෙන්නලා කස්ටම් අහුවෙලා පන බේරාගත් බාන්ඩයක්ය. හැබැයි චමියාට ඇරුණු කොට අපේ එකෙකුටවත් එය මෙලෝ රහක් නැතිය. අපි යන්නේ රේල් පාරේය. එත් ඒ හුචක්කුවට අනුව අපි ඉන්නේ මූද මැද්දේය. ඒ මදිවට මූ දෙන්නෙත් ලොකු ටෝක්ස්ය...

මචන් මේක ත්‍රී මීටර් ඇකියුරසි...තාම ලංකාවේ ගන්නත් නෑ...

එක තමා අපි මුහුද මැද්දේ ඉන්නේ... බලහන්කෝ මේකේ අපි කිලෝ මීටර් 3ක් විතර මූද ඇතුලෙනේ...

හැක හැක හැක...හූ... ඈ.... 

කෝච්චියේ දොරේ යමින්, දොරේ ඉඳගෙන යමින්, සීට් එකේ ඕමි ගසමින් යමින්, කෙල්ලන්ට ඇස් ගහමින් ගිය පැය දෙකක් පමණ ගමන ගාලු දුම්රිය ස්ථානයෙන් අවසන් උනේය. ස්ටේසමේ කැන්ටිමේ මේසයක් උඩ දහවල් ආහාරය ගත්තෙමු (එක බත් මුලයි). ඒ පයින්ම ෆුඩ් සිටියට ගියේ යශීලෑ ගෙදර ගෙනියාමට අවශ්‍ය කලමනා ටිකක් ගැනීමටය. එහෙට මෙහෙට කැරකෙමින් බඩු ටිකක් ගත්තෙමු.

ලීටර් 4 අයිස් ක්‍රීම් එකායි..

සංකුයික් එකායි

ලොකු බිස්කට් එකායි

කෝක් එකායි, ස්ප්‍රයිට් එකායි

බ්ලැක් ලේබල් එකායි

බාබකියු චාකොල් උරයයි

යශීගේ ගෙදර යාමට හබරාදූවටම යා යුතුව ඇත. අපි බසයක ගොඩ උනෙමු. විනාඩි 10 න් අපි එහෙය. යශියා උන්ගේ ඓතිහාසික වෑන් එකෙන් පැමිණ සිටියේය. අපි එහි නැගී ගෙදර ගියෙමු. යශී අම්මා අපිට නැවතත් දවල් ආහාර වේලක් පිලිගන්නුවාය. එය රස බැලු අපි කෙලින්ම ගියේ මඩොල් දූව සොයාය.

ඒ යන අතර මග කොග්ගල පටන් ගන්න කොටම වාගේ එක දවසේ කතාවක් ශ්‍රවනය විය. 

යශී : මචන් මේ තමා ෆෝට්‍රෙස් එක... පට්ටයි නේ?

X : අම්මට සිරි මේකද ගාලු කොටුව.??

යශී : නෑ ඕයි.... මේ ෆයිව් ස්ටාර් හොටෙල් එක...

පිරිස : හැක හැක හැක හූ........

යශී : උබලා දැක්කේ නැද්ද කොටුව. ඒ උබලා මූට ගාලු කොටුව පෙන්නුවේ නැද්ද?

X : ඇයි යකෝ ෆොට්‍රෙස් කියන්නේ කොටුවනේ. මම දන්නවා යේ ඉතින්... 

කෙසේ හෝ පච හලමින් අපි මඩොල් දූව එක තොටුපලකට ගියෙමු. අයිතිකාරයාට ටෝක් කර දූපත් දොළහම යාමට රුපියල් 2500 කට බෝට්ටුවක් කතා කර ගත්තෙමු. අපි බෝට්ටුවේ යන්නෙමු. ඒ අස්සේ යශියාට හම්බුනකිරි කිරි කැමරාව තම වැඩ කිඩ දමන්නට ගත්තේය.ලොවෙත් නැත... චමියාට නම් හරි යන්නෙම නැත. GPS එක හින්දා බෝට්ටුවේ අයියා අතිනුත් කිහිපවතාවක්ම සාටර් විය. දෙයියනේ කියා ඉස්සරලාම පන්සලක් තියෙන දුපතකට ගොඩ උනෙමු. නිදහසේ වැද පුදා ගත්තෙමු.

කලපුව වටේ කැරකෙමින් සිටි අපි ඊලඟට ගියේ කුරුදු දුපතටය. දුපතට ගොඩ බහින විටම අපිව පිළිගන්නට බැල්ලියක් දිව ආවාය. බැල්ල දුටු වෙලේ පටන් යශියට ඉන්නට බැරිය. උගේ පොටෝ එකක් ගන්නම ඕනෑලුය. යශියා දෙකට නැමි හිද ගත්තේය. බැල්ල දුවගෙන ඇවිත් කැම් එකට උම්මා එකක් දුන්නාය.ඊ....යා වැනි සද්දයක් ඇසුනි..

ඇයි බං....

බල්ලා ලේන්ස් එක ලෙව කෑවා...

හැක හැක හැක... හොද වැඩේ තොට. යනවා හැම රෙද්දම පොටෝ ගහන්න..

මූ දැන් පන දමාගෙන ලේන්ස් එක පිහින්නේ බැල්ලි මුගේ මූනට කිස් එකක් දුන්නා හා සමානවය. මූනට දුන්නා නම් සමහර විට පිහින්නේ නැතිව ඉන්නටද ඉඩ තිබුනේය. මන්ද එතන ලෙස්බෝ සීන් එකක් යන්නට ඉඩ ප්‍රස්ථාව තිබුණු හෙයින්ය..

අපි කුරුදු ගස් අස්සෙන් කුරුදු ගෙදර බලා ගියෙමු. අපිව සාදරයෙන් පිළිගත් නැන්දා හනිකට ගෙට ගියාය.

ඔයාල දැකලා තියෙනවද කුරුදු හරියට ගලවන හැටි? ප්‍රශ්නය මාමාගෙනි.

නැනේ...

එහෙනං බලාගන්න. එව්වට වෙනම තියෙනවා අවුද

මාමා වැඩ ඇල්ලුවේය. එකක් පොතු ගසා පෙන්නුවේය. ඒ අතර මැද නැන්දගේ කුරුදු තේ එක වැඩියේය. මම නං හිතුවේ ලොවෙත් නැති රසයක් ඇති තේ එකක් කියාය. පිනට දුන්නු නිසාම බිව්වෙමි. මෙලෝ රහක් නැතිය, අඩු තරමේ සීනි ටිකක් වත් දාලා නැද්ද මන්දාය.

තේ දුන්නට වත් සලකන්න ඕනේ නිසා අපි කුරුදු පැකට් එකක ගාන ඇසුවෙමු.

කීයද මේ පැකට් එක..

මේවා නම් ඉතින් අපි සුද්දන්ට විකුනන්නේ...

කියද කියන්නකෝ ගාන..

4500 ක් විතර...

නයි කයිද කුරුදු කිව්වලු... අපේ සියොලග හිරි වැටුණි. හිටපු උන් ඔක්කොගෙම සල්ලි දැම්මත් 2500ක් හොයා ගන්නට හැකිය.වෙලාවට මාමා ඔයාලට හින්ද 400 ට දෙන්නම් කිවේය.ඒත් රුපියල් 400ක් දීලා කුරුදු පැකට් එකක් ගන්න? ඕනෙම නං පොතු කෑලි 10ක් ඇති. ඕක අරන් ගිහින් ඉතින් කන්නද? බයිට් එකට ගන්නද? අරන් ගහගන්න තමා ඉතින් වෙන්නේ,යැයි සිතූ අපි රුපියල් 200ක් දෙන්නට තීරණය කළෙමු. එත් ඔවුන් එය ගත්තෙම නැත. නැන්දාට ටටා.... කියූ අපි නැවතත් බෝට්ටුවට ආවෙමු.

කුරුදු නැන්දාව සිහි කරමින් අපි බෝට්ටුවේ ඉදිරියටම ඇදෙන්නෙමු. ඒ අතර බෝට්ටු අයියාගේ විවිධ තොරතුරු අපේ සවනත ගැටෙන්නට විය.

අපි මේ කලපුවේ හැම අගලක්ම දන්නවා. මෙහෙම පෙනුනට යට ගල් තියෙනවා...

මල්ලි මේ හරිය තමයි ගැඹුරුම තැන..

ජරා...ස් ජර බරා...ස්.........

හුටා ගලකවත් වැදුනද මන්දා....

අයියාගේ ගැඹුරු කට හඩින් ගල නාලය හිර උනේය. හුස්ම ගැනීමේ අපහසුතාවයක් ආවේම නැත... ලාවට වගේ චූචු බරකුත් අවේ නැත... ඇයි අනේ මොන දෙයියන්ට කියන්නද? පල්ගස් යට දෙයියන්ට? එයා කොහෙද කලපුවේ? එයා ඉන්නේ දෙල් ගහ යට. පෙරලුනොත් කාට කියන්නද? පීන ගන්නත් බෑ. අනික මෙතන ගැඹුරුම තැනලු. දෙයියනේ.... බෝට්ටුව කලපුව හරහා එන දැඩි හුලං පහරට එහාට මෙහාට පැද්දෙයි. අපේ උනුත් මදක් නොසන්සුන් ගතියෙන් දගලයි...

මල්ලි දගලන්න එපා

ලනුවක් පැටලිලා මොටරේ.

අම්මෝ....අන්න ඒ ප්‍රකාශයෙන් අපේ ඇගට ලාවට වගේ ලේ ටිකක් ඉනුනි. විනාඩි දෙකක් පමණ ඔට්ටු වූ අයියා නැවත ගමන ආරම්භ කළේය.

මාරකයකින් ගැලවුණු අපි කෙලින්ම ජින්නා සොයා මඩොල් දූවට ගියෙමු. බෝට්ටුවෙන් බැස ගත අපි දූව සිසාරා ඇවිද්දෙමු. එක වරම අපි නොගැබුරු සාගර කලාපයකට පිවිසුනෙමු. අපි හැමදාම නාන කොල්ලෝ වන හෙයින් වතුර පේන්නට බැරිය. බහින්නටම හිතෙය. ඕනේ මගුලක් කියා බැස්සෙමු. 
එක වරම...... 

මචන් ලස්සනට ඉදහල්ලා කවර එකට පොටෝ එකක් ගන්න. ඒ කෑගැහුවේ වතුරට බැසීමට බැරිව ලතවෙන ගවේෂකයාය. අපි සම්භාව්‍ය ලෙස සිට ගත්තෙමු. කෙලවරේ සිටි මං රජාගේ විලුබ ප්‍රදේශය කවුරුන් හෝ අඩු දෙකකින් අල්ලනවා වගේ දැනුනි. එක වරම හයියෙන් අල්ලුනි. මට වැඩේ මීටර්ය.... @#$% කක්කුට්ටෙක් වගේ දෙයක් ඇසේනවාත් සමගම චිටිස් ගා පොටෝ එකක් වැදුනි.

මඩොල් දූව නරඹා අවසන් වූ අපි නැවත ගොඩබිමට සේන්දු වන විට වෙලාව 4ට පමණ වී තිබුණි. දැන් කරන්න වැඩකුත් නැත. අපි කොග්ගල වෙරල තිරය බලා ගියෙමු. රැල්ල ටිකක් විතර සැරය. රජ සමග ගවේෂක වෑන් එක ළඟ ඉන්න අතර අනිත් උන් මුහුදේ නාන්නට ගියෝය. උන් නාන්නේ වැලිය. විටෙක රැල්ල දෙපැත්තෙන් ඇවිත් පතා.......ස්....... ගා සුන්නද්දුලි වී යයි. විටෙක කට්ටිය පීනුවේ ගොඩය. 

මං රජ සුපුරුදු පරිදි පැපරාසි ඡායාරූපකරණයේ යෙදෙන්නේට විය. ලස්සන, කැත, මහත, සුදු, කළු අක්කලා, ඇන්ටිලා සක්මන් කරන්නීය. ඒ අතර මගේ කැමරා කාචයට හසුවූ හොදම ටික මෙසේ පුද කරන්නෙමිය.

කොහොමින් කොහොම හරි අපි නාලා කරලා එහෙම ඉවර වෙලා, වෙළර දිහා බලාගෙන  ඉඳගෙන උන්නෙමු. ඒ වෙන මොකටවත් නොව අශාගෙ මාළු ලොරිය එනතුරුය. මිනිහා බාබාකිවු වලට මාළු සපයන වැඩේ කලින්ම බාරගෙන තිබුණි. ඒ හෙයින් අපිට නොමිලේ මාළු ලැබීමට තීරණය වී තිබුණි.  දැන් පැය ගානක් අපි ඉඳගෙන සිටියෙමු. කිසිම තොරතුරක් නැත. කෝල් කරන විට මග එනවා... මග එනවා... යයි පවසන්නේය. අපේ විඩාබර දෙනෙත් වලට මල් සිසිලක් එක් කරමින් සොදුරු ලඳක් අපි ගාවින් එහාට මෙහාට යන්නීය. අපිටත් නිකන් මොකද්ද වගෙය. සිහිවටනයක් ලෙස ඇයව අප ආසන්නයේම තබා ගනු පිණිස පොටෝවක් ගනු ලැබීය.

රාත්‍රී 7 පමණ වන විට මාළු ලොරිය පැමිණියේය. හීනෙකින්වත් නොසිතු ලෙස රුපියල් පහේ සිලි බෑග් පහක් පිරෙන්න මාලු කුට්ටි, හෙන කූරිය, දැල්ලෝ ලැබුණි. අපිට තනියම නං මේවා කන්නට කොහොමතම බැරිය. උස්සන් ගිය මාළු කන්දරාව දැකලා තව ඩිංගෙන් යශිගේ අම්මා සිහිමූර්ජා වෙනවාය. ගෙදර ෆ්‍රිජ් එකේ ඒවා දමන්නට තරම් ඉඩත් නැත. ඇතැම් කොටස් අහල පහල ගෙවල් වල ශීත ගත කරනු ලැබීය. ඇග පත සෝදා අහවර වන විට රෑ 9 පමණ වී තිබුණි. බාබකිවු එකට නැවත වෙරළට යාමට අදහස තිබුනද යශ් තාත්තගේ උදැල්ල මත එය නතර විය. පසුව කිව් කිව් එක ගෙදර දැමීමට තීරණය කළෙමු. හෙන ගේමක් දී දැලක් අටවා... ඊට නොදවෙනි හම්බ කුණු ගේමක් දී අගුරු පත්තු කරගෙන මාළු කෑලි 5 ක් 6 ක් කන විට වැඩේ එපා විය...

ඔක්කොම නැවත මැච් එක බලන්නට විය. අම්මා.........බොක්ක කුල් වෙන මැච් එකය. මැතිව්ස් එලට ගැහුවේය. අන්තිම ඕවරේට 15ක් ඕනෑය. 2වෙනි බෝලෙට 6යි............යාහෝ........ ඊගාවට 4යි හූ.............අපි දිනුවෝ..............

මැච් එක දිනූ පසු අපි ඒ සතුටට පාරට බැස කට්ට කළුවරේ ඇවිද්දෙමු. ඒ අස්සේ මුං ලාවට ලාවට හොල්මන් කතාද මුමුණති. ඇත්තටම කියනවා නම් රජ හිටියේ ගූ බයෙනි. පුළුටු මස් කා තනියම ඇවිදින කොල්ලෝ හය දෙනෙක් මොහිනීගේ හොදම දඩයම වෙන්නට ඉඩ තිබුණි. එය වළක්වාලමින් තම ගල් පෙන්වමින් පාරේ ගමන් කිරීමට තරම් හසිය නිර්භීත උන හෙයින් අපේ එක මයිලකටවත් අතවරයක් කිරීමට මොහිනීට නොහැකි විය.

අහල පහල කරක් ගසා නිවෙස් ගත වන විට මැදියම් රැයත් පසු වී තිබුණි. පසු දින කන්නෙලිය බැලීමට යා යුතු හෙයින් අපි නිදා ගත්තෙමු

සොබා සොදුරු කන්නෙලියේ හොරු...

බ්ලැක් ලේබල් ගිනි මැල ෆන්... 

දිනය 2  බලාපොරොත්තුවන්න....

දිනය 2 මෙතනින්

සම්භාව්‍ය ඡායාරූපකරණය - පන පලයන් ගාල්ලේ ඇල්බමය මෙතනින්. (බලලා ලයික් එකක්වත් දාපල්ලා ඈ..)

සුභ වේවා!! රාජ සම්පත් ලැබේවා!!!